Latarnik z Niepołomic

Szanowni Państwo!

 

Dziś  temat latarnika z Niepołomic widocznego na pocztówce obok latarni, przygotowującego się do jej odpalenia, zgaszenia lub konserwacji o czym świadczy postawiona przy niej drabina oraz otworzony klosz.

Latarnik nazywany również lampiarzem miał obowiązek każdego dnia zapalić i zgasić lampy za które odpowiadał, chodząc ciągle tą samą trasą. Często pełnił też funkcję tzw. strażnika miejskiego, pilnując ciszy nocnej, niekiedy budził mieszkańców do pracy i codziennych obowiązków.

 

Latarnik posiadał również służbowy uniform, którym był czarny, długi płaszcz oraz charakterystyczny kapelusz na głowie. Dziś może wydawać się to śmieszne ale bycie latarnikiem oznaczało prestiż, a jego wynagrodzenie było takie samo jak wynagrodzeniem miejskiego lekarza.

Więcej informacji w temacie związanym z oświetleniem naszego miasta na przełomie XIX i XX wieku zamieszczam poniżej, dzięki uprzejmości Muzeum Niepołomickie:

 

Do oświetlenia miasta używano głównie lamp gazowych ale także popularne były lampy naftowe. 11 sierpnia 1886 roku Urząd Gminy zakupił 10 sztuk lamp. Do ich zapalania oraz utrzymania w dobrym stanie technicznym Urząd Gminy zatrudnił lampiarza Ignacego Nowaka, byłego policjanta. W 1896 roku w Niepołomicach były już 24 latarnie w tym na Wniosek Komendy Wojskowej postanowiono dać 3 latarnie w koszarach wojskowych. 9 marca 1899 na wniosek lampiarza Jana Jana Murzyna „o dodanie mu pomocy do oświetlania miasta” uchwalono, że prośba jest bezzasadna, gdyż oświetlanie 19-stu lamp nie jest pracą obciążającą.

27 marca 1900 C.K. żandarmeria wniosła podanie o postawienie latarni przed budynkiem żandarmerii na co Rada Gminy Niepołomice zgodę wyraziła.

W latach 30-stych XX wieku miasto używało już lamp naftowo-gazowych o sile 1000 świec jedna.

Zdarzało się także, że niektóre zestawy lamp kupowano po atrakcyjnych cenach od większych ośrodków miejskich, w których zastosowano nowoczesne rozwiązania elektryczne oświetlające miasto.

.